Author: admin
Wystawa „Piwo Around“
W dniu 06.02,2016 członkowie BZB na zaproszenie Stowarzyszenia Folkloru i muzeum młyna w Waltersdorfie uczestniczyli w otwaciu specjalnej wystawy „Piwo Around“ połączonej z degustacją piwa Eibauer. Z bardzo wielką przyjemnością obejrzeliśmy kolekcję wystawionych przedmiotów przez wieloletniego członka klubu Güntera Hempela. Spotkanie zakończyło się w bardzo konstruktywnej
i miłej atmosferze sesją informacyjną z grzanym winem, kawą i ciastem w Museumsstübel.
Waltersdorf. Muzeum Folkloru i Młyna Mittelmüchle.
Muzeum młyńskie .Właściwie młyńskie jest głównie dlatego, iż zostało ulokowane w starym młynie i ma salę z ekspozycjami przynależnymi młynowi. Do Waltersdorfu pojechaliśmy na zaproszenie pani Kristin i pana Gerda Goldbergów, którzy dali się poznać Bractwu ze swojej najlepszej strony wspierając nas przy tworzeniu wystawy autorstwa Ryszarda Sawickiego „o ginących domach”. Waltersdorf to urocza miejscowość kilka kilometrów za Zittau. Spora część odrestaurowanych z pietyzmem domów przysłupowych stoi pusta, czekając na nowych właścicieli, gdyż dotychczasowi ruszyli „za chlebem” w głąb Niemiec. Co się rzuca jeszcze w oczy prócz domów? Porządek. Tak, tak. Czystość. Poszliśmy na zwiedzanie miejscowości. Szukaliśmy bacznie rozglądając się na boki, czy aby gdzieś nie ujrzymy bałaganu, śmieci, czy choćby psich odchodów. Nic. Aż nas to złościło. Żadnych specjalnych kubłów na te psie… Niczego takiego nie ma. A mimo to czyściutko. Wróćmy jednak do podstawowego powodu naszej obecności w Waltersdorfie. Organizacja troszcząca się o zachowanie regionalnej historii istnieje od 1956 roku. Przetrwali czasy NRD i teraz z jeszcze większym pietyzmem dbają o zgromadzone zabytki, a jest wśród nich kompletny i do tego działający zegar z wierzy kościelnej. Sala piwna czyli gromadząca, mówiąc dzisiejszym językiem, piwne gadżety. Kufle, kapsle, butelki różnych rozmiarów i wafle z żartu o pewnej nacji, czyli inaczej mówiąc podkładki pod kufle. Ściany są zapełnione różnorakimi reklamami piwa.
Wróćmy jeszcze na chwilę do samej miejscowości:
Wzdłuż miejscowości płynie w obmurowanym i dość wąskim korycie rwący potok zaczynający się tuż przy granicy z Czechami. Miejscowość ma swoje nierozerwalne początki związane z czeskimi uchodźcami religijnymi dla których powstała miejscowość Neuwaltersdorf. W Waltersdorfie na stoku wzniesienia Sonnenberg był czynny kamieniołom piaskowca, który stał się budulcem dla większości portali w budynkach przysłupowych, a także młyńskich żaren. Od XVI wieku w Waltersdorf był czynny młyn. Do dziś w miejscowości zachowało się w doskonałym stanie ponad 300 domów przysłupowych z czego 230 jest chronionych jako zabytki.
Swój początek miejscowość datuje na rok 1355 gdy postawiono skromny kościół wiejski nazwany Walterivilla. Dwieście lat później rozpoczyna się w okolicach wydobycie srebra, ale z mizernymi skutkami, tak, że niedługo później to wydobycie zostaje zawieszone. W roku 1648 kościół został odnowiony a w 1657 rozbudowany uzyskując kształt budowli barokowej
Mieszkańców jest ciut ponad półtora tysiąca I choć sporo domów jest wystawionych na sprzedaż to w miejscowości mieszkają również młodzi ludzie, a w budynku, który ma w swoim wnętrzu sale dla młodzieży gdzie życie tętni młodymi głosami. Co ciekawe w budynku stanowiącym własność gminy jest drugie muzeum, lecz niestety zamknięte. W roku 1990 zostaje zamknięta ostatnia w Waltersdorfie ostatnia tkalnia.
Kolejne nazwy miejscowości:
Rok 1355 Walt Henri Villa, W roku 1419 Walter Dorff, a od 1875 roku Waltersdorf koło Groβschӧnau.
Wróćmy jeszcze do zwiedzanego muzeum. W jednym z pomieszczeń stoi sporych rozmiarów model piętrowego domu przysłupowego z dachem pokrytym dachówką łupkową. W kolejnym jest ekspozycja strojów ludowych datowanych na lata 1820/30 w stylu bierdemajerowskim. Następnym jest maszyna tkacka o której właściciele muzeum mówią, że można ją w każdej chwili uruchomić. W kolejnym są łużyckie łoża sypialne, oraz kołyski na poczesnym miejscu stoi dzieło elektrotechnicznej myśli z czasów NRD czyli wielkie radio Stassfurt.
Zwiedzanie jest bardzo czasochłonne i obejście wszystkich pomieszczeń pełnych zabytków zajmuje nam prawie trzy godziny. Kończymy poczęstunkiem przygotowanym przez uroczą parę Państwa Goldberg Kawa, herbata i ciasta własnej roboty, nawiasem mówiąc bardzo, ale to bardzo smaczne. Nasz pobyt kończymy przekazaniem skromnych prezentów jakie przywieźliśmy z sobą. Po spacerze przez miejscowość, wracamy na parking Niederkretscham skąd wyjeżdżamy do Bogatyni.
Wystawa zdjęć z Bogatyni i okolic z lat 1920 do 1993 roku
W dniu 16 grudnia 2015 roku na Dworcu Historycznym odbyło się otwarcie Wystawy zdjęć z Bogatyni i okolic z lat 1920 do 1993 roku.
Prezentowane zdjęcia zostały wykonane na wystawę „Węgiel brunatny” na wspólną konferencję polskich przedstawicieli ECOVAST sekcji Saskiego Stowarzyszenia Architektury Ludowej i naukowców w Świeradowie – Zdroju w listopadzie 1993 roku. Na podstawie tychże wykładów w 1996 roku została opracowana i wydana dwujęzyczna książka „Ludzie – Węgiel – Środowisko” Fundatorem tejże książki była „Kopalnia Turów”. Gerd Goldberg – zapalony miłośnik sztuki fotograficznej na okoliczność w. wym. wystawy w 1993 roku skłonił się wykonać zdjęcia okolic Kopalni Turów które to mamy przyjemność Państwu dzisiaj zaprezentować. Jak mówi to była już jego kolejna wystawa. Poszczególne zdjęcia zostały opracowane przez Gerda Goldberga a wydrukowane w specjalistycznym laboratorium natomiast opisy i tłumaczenia wykonał dobrze nam znany Pan Wili Hain z Porajowa. Państwo Goldbergowie mieli zaszczyt prezentować od maja do września tego roku w naszej Bogatyńskiej Bibliotece swoje prace na temat portali drzwiowych gdzie to jak twierdzą mieli okazję zapoznać przyjaciół Bogatyńskiego Muzeum „Dworzec Historyczny” a szczególnie Pana Edwarda Sempera który to właśnie miał pomysł na tę dzisiejszą wystawę którą to zorganizowało Bractwo Ziemi Bogatyńskiej. W trakcie wizyty naszych przedstawicieli u Państwa Golbergów w Waltersdorfie powstaje kolejny zamysł przygotowania w Naturę Park House w Waltersdorfie wystawy prac wykonanych ze słomy przez Pana Mariana Lorka. Wszystkie zainteresowane strony chciałyby przyczynić się do przyjaznych postaw w stosunku do ludzi naszych krajów oraz pomóc w zachowaniu wspólnego dziedzictwa Kulturowego.
SPOSÓB NA WŁĄCZENIE SIĘ DO BZB
1 – Przedstawić się.
2 – Zaakceptować Statut Stowarzyszenia Bractwa Ziemi Bogatyńskiej.
3 – Wypełnić deklarację.
4 – Wpłacić wpisowe oraz systematycznie opłacać składki członkowskie.
5 – Uczęszczać na zebrania.
6 – Włączyć się w czynny udział w spotkaniach oraz działaniach organizowanych przez Bractwo Ziemi Bogatyńskiej.
OTWORZYLIŚMY!!!
Ileż to starań, ileż to trudu. Ale wreszcie w przeddzień Karbonalii 2014 otworzona została wystawa w pomieszczeniach Bogatyńskiego Miejskiego Muzeum „Dworzec Historyczny”.
Radość niepomierna, choć trzeba ją dzielić na dwoje bo i w tworzonym muzeum i pierwsza w tej konfiguracji. Od dziś można zwiedzać dwie sale dokumentujące Bogatynię bardzo dawną i tą z pierwszych dni po zakończeniu II WŚ. Udokumentowane ślady osadników wojskowych z lat tuż powojennych, a także artefakty dziejów gospodarstwa domowego Łużyczan oraz ich następców.
Uroczystość otwarcia zaszczycili przedstawiciele Ratusza bogatyńskiego z burmistrzem Andrzejem Grzmielewiczem na czele. Jako pierwszy wygłosił kilka słów prezes Bractwa Ziemi Bogatyńskiej, który po chwili poprosił o wystąpienie Burmistrza. Ważna w tym wystąpieniu była deklaracja iż Ratusz będzie dalej wspierał i to wydatnie pomysł tworzenia muzeum miejskiego.
Przecięto wstęgę i drzwi do sal wystawienniczych zostały otwarte. Zainteresowanie, choć może to zabrzmieć dość górnolotnie było ogromne. Zebrani goście z wielką ciekawością oglądali wszystkie eksponaty. Znów wypada przypomnieć słowa obu otwierających ekspozycję. Obu, gdyż najważniejszym akcentem tych wystąpień była troska o jak najszybszą rozbudowę placówki oraz konieczność dopełnienia wszystkich formalności związanych z uzyskaniem pełnoprawnego statusu placówki muzealnej. Mamy zaś na to solenną obietnicę pomocy wyrażoną przez Burmistrza. Chce się więc powiedzieć: CZEKAMY NA CIĄG DALSZY.
Przy okazji informuję iż sale wystawiennicze są czynne od godziny 1600 do 1800 dwa razy w tygodniu w środę i w niedzielę. Dla grup zorganizowanych po wcześniejszym ustaleniu telefonicznym muzeum zostanie otwarte w innym uzgodnionym czasie.
BZB (Wojciech Kulawski)
Nasz Marian!!
Marian Lorek mieszka w Bogatyni od zawsze. Jest także członkiem Bractwa Ziemi Bogatyńskiej, należącym zresztą do tych, którzy gdy jest taka potrzeba Bractwa, są gotowi do wszelkiej pomocy. Nie piszę tego bo to rocznica więc wypada chwalić. Wykluczone. Marian właśnie jest taki. Skromny, cichy i pomocny. Nie pamiętam przypadku by ktokolwiek z nas w Bractwie spotkał się z jego odmową pomocy.
Dzieła, bo tak trzeba nazwać jego prace są rzeczami wręcz unikalnymi. Bo Marian swoje cuda tworzy ze słomy. Jedni do urzeczywistnienia swojej wyobraźni używają farb, inni mają w rękach młotek i dłuto. Marian, swoje obrazy tworzy ze zbieranych kawałków słomy. Dopiero stając przed takim obrazem widać różnobarwność słomy. Takiej zwyczajnej słomy. Ale… Zbieranej o różnych porach roku i suszonej także w różny sposób, by wydobyć ukryte w tych źdźbłach kolory. Marian Lorek tworzy już 35 lat. To kawał czasu. Wielką jego zasługą są organizowane zajęcia w szkołach i przedszkolach bogatyńskich. Podczas tych zajęć pan Lorek nie tylko pokazuje swoje wspaniałe obrazy. On wtedy uczy. Właśnie. Uczy! Przekazuje doświadczenie i zdradza największe tajniki swojego warsztatu artystycznego. Mówiąc prosto. Przekazuje wiedzę do której sam dochodził przez całe lata. Zaś zachwycone dzieci nazwały artystę „Dziadek Słomka”
Szczerze mówiąc dziwi mnie jedna rzecz. Dzieła pana Mariana Lorka w jakiś dziwny sposób nie są przekazywane w Polskę przez tych, którzy promocję miasta i gminy mają niejako wpisaną w zakres swoich obowiązków. Być może jest to spowodowane formą artystyczną pana Mariana Lorka będącą artyzmem wysublimowanym, trafiającym raczej do koneserów niż przeciętnego odbiorcy, który jedynie wzruszy ramionami. Phi! Wielkie mi co? Trochę słomy i ciut kleju. Tak myślą dyletanci. Ci dla których nic nie jest trudne póki nie przyjdzie im zmierzyć się z materią. Reasumując więc. Dzisiejsza wystawa honorująca 35-cio letnią pasję naszego bogatyńskiego współmieszkańca jest wydarzeniem na tyle wyjątkowym, że powinniśmy wszyscy pochylić głowy nad artystycznymi dokonaniami Mariana Lorka.
Marianie! Pozwól, że wyrażę opinię wszystkich ceniących Twój kunszt. Czynisz cuda ze zwykłej słomy więc czyń je przez wiele, wiele następnych lat. Bądź dumą naszej gminy, bądź naszym przyjacielem, a także nauczycielem tych, którzy zainspirowani kunsztem oglądanych arcydzieł chcą być kontynuatorami tej właśnie drogi artystycznej.
Marianie!! Stu lat!
BZB – WK
Przemysłowiec zdetronizował kosmonautę
23 października 2009 roku o godzinie 1430 uroczystość w parku przypieczętowała nową nazwę parku miejskiego. Od dziś oficjalnie, wraz z eleganckimi tablicami, park dostał nowego patrona, Carla Augusta Preibischa. Oczywiście nie obyło się bez drobnych perturbacji i załatwiania czegoś na ostatnią chwilę. Na przykład mocowanie tablic. Ekipa kamieniarska wpada do parku tuż po 13. I pierwszy problem. Nie chce odpalić agregat a bez tego, wiertarka jest mniej przydatna niż słynny przed laty szlagborek z przykładanym do niego czujnikiem o wadze dwóch kilogramów, czyli młotkiem. Wreszcie ruszył, zaterkotał, wypluł z rury błękitny dym a podłączona wiertarka uporała się z wierceniem w trymiga, ale ekipa nie przywiozła nic ponad to, więc znów ktoś, a konkretnie Zbyszek Szklarek wygrzebał ze swojej kieszeni forsę i pognał po zaprawę aby tablice ze stosownym napisem przymocować do wielkiego kamienia na wieki. Wreszcie ruszyła główna uroczystość. Mistrzyni celebry, pani Iwona Czajkowska, na codzień naczelnik wydziału zajmującego się poprawianiem i tak dobrych kontaktów z zagranicznymi sąsiadami, rozpoczyna zjednując sobie sympatię zebranych delikatnym uśmiechem i miłym brzmieniem głosu. Rozpoczyna orkiestra kopalniana, która uświetniając uroczystość odgrywa Hymn Zjednoczonej Europy. Potem Burmistrz przypomina sylwetkę C.A.Preibischa. W następnej kolejności przedstawiciel Bractwa dziękuje za przybycie, za poparcie wniosku i za wsparcie w organizacji całego przedsięwzięcia. Przed front zostają wywołani: Burmistrz miasta Andrzej Grzmielewicz, dwoje potomków C.A Preibischa noszących to nazwisko, oraz ksiądz dziekan. Następuje oficjalne odsłonięcie tablicy. Orkiestra gra tusz, a ksiądz dziekan poświęca kamień z pamiątkową inskrypcją. Część gości przechodzi na środek trawnika, gdzie zostanie posadzony dąb alejowy. Ziemię do wykopanego dołka sypie potomek Preibischa oraz Burmistrz Andrzej Grzmielewicz. Koniec parkowej uroczystości. Teraz krótkie nabożeństwo dla polskich i niemieckich gości. Aż ciarki chodzą po plecach gdy w kościele słychać odmawianą modlitwę „Ojcze Nasz” równocześnie po polsku i niemiecku.
Część gości jedzie jeszcze na chwilę do kościoła pod wezwaniem Piotra i Pawła, aby przez chwilę oddać się zadumie w kościele, który był kiedyś kościołem ewangelickim. Wreszcie wszyscy zbierają się w sali bankietowej Klubu Jubilat. Kawa, herbata, trzy kanapki na głowę i do wyboru delicje albo paluszki. Wszyscy się rozkręcają. Zaczynają się wspomnienia. Ten dom był tu…. A ta ulica to wtedy się nazywała… O! Właśnie w tym domu mieszkałam. ….
Czy mógłby pan pomóc mi w odszukaniu moich starych znajomych?…. Nazywali się….Spotykają się stare przyjaciółki, które nie widziały się od pół wieku. Poznajemy stare i skrzętnie do tej pory skrywane tajemnice powojennego miasta. Na wspomnieniach upływa cale spotkanie. Niestety wszystko co dobre, szybko mija. Przed klubem już czeka bus, który w dwóch turach odwiezie naszych zagranicznych gości. Pada haslo: Do zobaczenia za rok. O chęci spotkania mówią goście niemieccy , a przedstawiciel Bractwa proponuje aby termin spotkania tym razem zapisać nie na stronach gazet, czy wśród notatek osobistego kalendarzyka a we własnych sercach. Powoli kończy się dzień, tak bogaty w atrakcje. Jeszcze tylko pomagamy ustawić stoły, jeszcze znosimy talerze, filiżanki i sztućce i….pora do domu.
Bractwo Ziemi Bogatyńskiej
(WK)
Skąd się wzięliśmy?
Sądzę, że mieszkańcy naszego miasta a także liczne grono z Polski i Europy odwiedzające naszą stronę jest ciekawe skąd Bractwo w Bogatyni? A no cóż. Pierwsze wzmianki o bractwie pojawiają się w mrocznych czasach średniowiecza. Wtedy nasze Bractwo nosiło nazwę Bractwa Bakałarzy i Snycerzy. Co prawda głównym zajęciem nie była historia Bogatyni ale jak wynika z odkrytych dokumentów, które tu przytoczę w oryginale, zainteresowania członków tejże nie bardzo odbiegały od dzisiejszych. Tak więc pisał kronikarz:
Zanotowane pierwszego dnia miesiąca Łudzikwiata zwanego z łacińska Aprilisem.
…Owóż w ostatnich leciech na ziemiach koronnych jęła szerzyć się chorobliwa wręcz zawziętość jejich mieszkańców do grzebania w ziemi, a to w celu szukania zapadłych w jej wnętrzach informacyj o starszem pochodzeniu życia w owych stronach. Już to po długich poszukiwaniach dowiedziono, nie znalazłszy w żadnych wykopanych dołach, śladu drutu iże na tych ziemiach ode niepamiętnych czasów kmiecie, gmin pospolity a takoż i możnowładcy do komunikowania się między sobą, używają tajemnego sprzętu zwanego komórką. Jeden z obcych poszukiwaczy, któren przyjechawszy w celach poszukiwawczych aże z dalekiej krainy zwanej Rusią znajszedł na terenie osady Rychinowe, grzebiąc w śmieciach osadnych dziwen przedmiot. Była to przezroczysta, krucha, kula osadzona w jakowemś kubku metalowem ze dziwnymi kręgami na jego zewnętrzu. Po dokładnych badaniach przeprowadzonych przeze uczonych z królewskiego grodu Gniezno ustalono, iże owy tajemniczy przyrząd to żarówka jakową przywlekli do nas barbarzyńcy zwani Germanami. Do owych Germanów, Jego Najjaśniejszy Majestat, nasz pan i władca wysłał delegacyję aby wywiedzieli się więcej o onym znalezisku i jego tajemnym użyciu a i przeznaczeniu. Niestety owi parlamentariusze zostali usieczeni przez germańską tłuszczę, więc i tajemnica….
Tu się, niestety notatki urywają
Zresztą nie to jest w tej chwili ważne. Istotne dla naszego Bractwa Ziemi Bogatyńskiej jest to, że nasze korzenie a także i głębokie zainteresowanie historią tej ziemi mają swój początek w odległych czasach średniowiecza.
A słowo ciałem się stało
…i od razu dodam: Oby!! Zmieniła się władza w Bractwie, zmieniły się priorytety i ruszyliśmy do przodu, wręcz z kopyta. O ile nie zabraknie chęci w Bractwie to jednak obawiam się, że zapał „osób towarzyszących” może okazać się słomianym ogniem. Czy wiedzą państwo o co chodzi? Już mówię.
W Bogatyni ma powstać miejskie muzeum w budynku dawnego „wąskiego” PKP. I nie jakieś tam pokazujące jakąś rozbitą miskę zdobioną majoliką z dorobioną notką, że to unikat wczesno- średniowiecznego środkowołużyckiego rycerza rabusia. Nie, proszę państwa. Wykluczone. Plany są jak najbardziej poważne i równie dalekosiężne. Bractwo zapaliło się do tego projektu jak jeszcze do niczego innego. Ważne jest także to, że nawet artradio o tym ostatnio wieściło ustami burmistrza, który jest projektowi przychylny i popierający z całych sił. I to tak mocno, że objął pomysł patronatem. A więc….Mamy w Bogatyni MUZEUM!!! Co prawda na razie projekt, ale od czegoś trzeba zacząć. Musimy jeszcze w tych muzealnych pomieszczeniach uporać się z pewnym problemem bo póki co główna sala wystawiennicza to coś w rodzaju pokoju przechodniego z czasów wczesnego Gomółki. Przepraszam wszystkich za ton mojego pisania, ale siedzi we mnie tyle radości z tego faktu, że muszę go jakoś uzewnętrznić. Kończąc przejdę w ton poważny na tyle by zapowiedzieć otwarcie pierwszej wystawy muzealnej z prawdziwego zdarzenia. Termin też już został ustalony. No… mniej więcej, ale jednak. Ta wiekopomna chwila ma zbiec się w czasie z bogatyńskim świętem domów przysłupowych. Muszą państwo wiedzieć również o tym, że:
„po primo” Muzeum będzie w całym budynku dworcowym i stąd jego nowa nazwa „Dworzec Historyczny”
„po secundo” mamy pierwsze przyrzeczenia życzliwego poparcia ze strony miejskiego muzeum w Zittau, a także towarzystw historycznych z tegoż miasta.
„po tertio” Za kilka dni jedziemy na spotkania z czeskimi historykami-amatorami z Chrastavy, Frydlantu i Hradka.
„po następne….chyba quatro” Zaanonsowaliśmy swoje robocze wizyty w muzeach Zgorzelca i Lubania.
Mogłoby jeszcze być „po quinto i sexto” ale jak na pierwszy raz, radosnych wiadomości starczy.
Historyczny artykuł o nieistniejącej już miejscowości RYBARZOWICE.
Nie jest do końca wyjaśnione pochodzenie nazwy tej, nie istniejącej już wsi. Pierwszy raz pojawia się w 1381 roku. Źródłosłów jest kwestią sporną, według badaczy polskich pochodzi od słowiańskiego Rybar. Niemieccy historycy jej nazwę wywodzą od słowa Räuber (rabuś, zbójca). Począwszy od 1691 wieś była centrum ordynacji saksońskiego rodu von Einsiedlów. W Rybarzowicach był ich rodowy pałac, a w tzw. Starym Pałacu funkcjonował urząd gminy. Istniał najpierw browar, a następnie gorzelnia. Rybarzowice posiadały też szkołę, kościół i dom opieki. W XIX i pierwszej połowie XX wieku rozwinęło się rzemiosło i drobny handel. Rybarzowice były także parafią. We wsi istniały także: szkoła (wybudowana w latach 1877/78), praktyka lekarska , fundacja Hauboldów, która prowadziła dom opieki nad zniedołężniałymi ludźmi z wiosek należących do ordynacji von Einsiedlów. We wsi mieściły się 2 piekarnie, dwie masarnie, trzy zakłady ślusarskie (w tym zakład naprawy rowerów), było trzech kowali, zdun, czterech szewców, trzech krawców damskich, bednarz i rymarz We wsi była farbiarnia i pralnia, skład opału, dwa zakłady ogrodnicze, sklepy z artykułami spożywczymi i przemysłowymi. Byli także lekarz, położna i pielęgniarka
Rybarzowice były od 1694 do 1945 centrum ordynacji jednego z najznamienitszych szlacheckich rodów saksońskich – von Einsiedlów. W skład tej ordynacji liczącej 1157 ha (w tym 431 ha lasów) wchodziły m. in. wybudowany w latach 1763 – 1779 pałac, „dobro rycerskie” z wzorcową hodowlą bydła rogatego, trzody chlewnej i owiec, gorzelnia a jeszcze wcześniej browar oraz Stary Pałac z przed 1694, w którym mieścił się urząd gminy.
W Rybarzowicach przed 1945 prężnie działały różne stowarzyszenia: Ochotnicza Straż Pożarna, Towarzystwo Gimnastyczne, Stowarzyszenie Sadowników, Chór, Związek Kobiet, Stowarzyszenie Młodzieży Męskiej i Stowarzyszenie Młodzieży Żeńskiej.
Rybarzowice miały połączenie kolejką wąskotorową z Zittau, Bogatynią i Markocicami. Na początku lat trzydziestych XX wieku uruchomiono także połączenie autobusowe z w/w miejscowościami. Większość mieszkańców wsi żyła z rolnictwa i rzemiosła. Nie mniej jednak sporo ludzi pracowało w zakładach Bogatyni i Zittau oraz w elektrowni w Hirschfelde.
Po zakończeniu II Wojny Światowej Rybarzowice znalazły się w granicach Polski. W okolicy eksploatację węgla brunatnego metodą odkrywkową podjęła Kopalnia Węgla Brunatnego Turów, zajmując coraz większe tereny pod wyrobiska i hałdy. Nieuchronne stawało się wysiedlanie kolejnych wsi. Wreszcie padło i na Rybarzowice, w których ostatni budynek został zburzony 25 lipca 2000.
Kopalnia zabrała z pejzażu kolejną wieś. W ten sposób przestał istnieć na zawsze wielowiekowy dorobek materialny licznych pokoleń mieszkańców tej wsi. A przyznać trzeba, że ten dorobek był wręcz imponujący. Nie dziwota więc, że byli mieszkańcy Rybarzowic spotykają się do dziś, wspominając tamte lata, swoja młodość i ówczesne dokonania. 27 sierpnia 2009 roku byliśmy właśnie na takim spotkaniu w Zittau. W sali bankietowej restauracji Parkowej zebrało się ponad pięćdziesięcioro byłych mieszkańców tej wsi. Spotkanie prowadził pan Herbert Stöcker Przesympatyczny starszy pan, który był także inicjatorem i współfundatorem przeniesienia na cmentarz w Kopaczowie grobów mieszkańców poległych w czasach I WŚ. Poświęcenie tej kwatery dokonane przez księdza katolickiego i pastora miało miejsce podczas ubiegłorocznego październikowego jarmarku. Wracając do spotkania w Parkowej. Ze łzami w oczach byli mieszkańcy wspominali swoją młodość, swoją wieś, szkołę, czy uczestnictwo w różnych stowarzyszeniach. Na zakończenie spotkania fotograf zrobił pamiątkowe zdjęcie do którego zaproszono i nas, gości z Polski.
WK
Most Króla Jana
W 2009 roku minęła140 rocznica oddania do użytku jedynego na Górnych Łużycach śrubowego (zwodzonego) mostu o konstrukcji stalowej. Ten most stoi do dziś i służy równie dobrze jak przed 140 laty. Ówczesne częste powodzie jakie nawiedzały podczas wiosennych roztopów i letnich obfitych opadów atmosferycznych, Bogatynię (Reichenau) powodowały spore podtopienia w miejscowości i zniszczenia drewnianych mostów oraz kładek na rzece. Rozwój przemysłu zaowocował nowymi mostami o znacznie solidniejszej, żelazno-betonowej konstrukcji. Jednak wraz z wiosenną wodą, rzeką spływała duża ilość kry, która powodowała powstawanie dużych zatorów w rejonie mostów. Konsekwencją były kolejne podtopienia. Zagrażały one zakładom przy dzisiejszej ulicy Kościuszki Carla Augusta Preibischa. Wtedy to podjął on decyzję o wybudowaniu mostu zwodzonego a dokładnie, podnoszonego na prawie 1,5 metra za pomocą mechanizmów śrubowych, tak aby kra mogła pod nim przepływać swobodnie. Most podnosiły cztery potężne śruby kręcone przez 16 mężczyzn. Most ważył około 10 ton. Uroczystego otwarcia dokonał Saksoński król Johann, przy okazji wizytacji zakładów C.A. Preibischa 15 sierpnia 1869 roku. Co prawda większość mieszkańców naszego miasta przechodzi obok mostu jak i po nim obojętnie, nie zdając sobie sprawy z jego wyjątkowości.
A może warto spróbować przywrócić mu dawną świetność i doprowadzić do uruchomienia mechanizmy podnoszące?
Bractwo Ziemi Bogatyńskiej
ZS